ΚΑΙ ΣΒΉΝΕΙ Ο ΠΟΛΥΕΛΕΟΣ
Συχνά ονειρεύομαι  ένα ανύπαρκτο εκκλησάκι
στην απέναντι μαγούλα
με τις μαυρισμένες εικόνες του
και τις,εξωτερικές, χιβάδες του ιερού,
τον κυρ Αλέξαντρο να ψάλλει,
μάλλον να άδει,
"τα υπέροχα τραγούδια του Θεού",κατά την Κούλα,
την κόρη
του μανάβη που "έπλεψε καλά"
κι ο παπα Νικόλας ο Ναξιώτης
της διάβασε την Ακολουθία των Νηπίων.

Έξω ανάβουνε,από φτέρη, οι φωτιές
και μακρυά, στο πέλαγο,κάποιοι να σώσουν
τη ζωή τους προσπαθούν.

Και σβήνει ο Πολυέλεος,μένει το ξυπνητήρι να χτυπάει
πλάι στο έκτυπο,της αχειροποίητης, Ιεροσολυμίτισσας,
ενώ,απ' το παράθυρο,φαίνεται η μαγούλα,
με τις αμυγδαλιές της ανθισμένες.