Η ΒΟΥΗ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ
"Μέσαι δε νύκτες, παρά δ’ έρχεται ώρα,
εγώ δε μόνα καθεύδω", εκείνη έκλαιγε τον έρωτα,
θα μπορούσε να'ναι γόνιμη εγκατάλειψη ή θάνατος,
μα εγώ τί να πω,το πρόσωπό σου χάνεται άδειο
ή γεμάτο κενό,
"δέδυκε μεν α Σελάνα και Πληιάδες",θα μπορούσε να'ναι
ένας άλλος πόνος
καθώς χάνονται κι ανατέλλουν τα ουράνια σώματα
υπάρχουν πολλά
πέρα από τον έρωτα και το θάνατο,
αίφνης η σιγή,οι άνθρωποι σωπαίνουν,
δεν κυνηγούν καν τη βουή τους, οι ίδιες οι λέξεις
μιλούν όσο μια πέτρα που κάνει κύκλους
στο νερό,
τα ρήματα ισόβια μένουν του άνθους κάκτου,
τί να πεις σε μια μέρα,πώς να το πεις;