ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ ΓΡΑΨΕ
Προσπαθώ,μέσα σε σχήματα υπερβολικά, να βρω
το Θεό
ή μια κούνια που μας έφτανε στα σύννεφα,
γιατί η ποίηση δε διαθέτει μια σκοτεινή επιφάνεια,
είναι
καθρέφτης που σου ξαναπετάει το πρόσωπό σου,
σε υποχρεώνει να περπατήσεις παλιούς δρόμους,
είναι
η αισθητοποίηση του υπερούσιου,
γι αυτό,
πάντοτε να θυμάσαι το μουζίκο Μαρέι
και μια γυναίκα για την
οποία έκλαψες,να θυμάσαι τις γονυκλισίες και τους ανέμους,
τις υπέρλογες ισορροπίες,α,θα ήταν όλα εύκολα,αν οι λέξεις
δεν απαιτούσαν ένα ουράνιο τόξο στην άκρη τους, θυμήσου τα
όλα αυτά,
κι ύστερα
γράψε.