ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΚΑΛΟΣΥΝΗ
Δεν αποκλείεται,σκέπτομαι, να είμαι
ο Ρασκόλνικοβ,
που γυρίζει, στην άκρη του τσεκουριού του,
ένα παιδικόν ανεμόμυλο-την ιδέα του για τη μία,
για τις,από καθαρή σύμπτωση, δύο "ψείρες,κειδά",
ο επιθεωρητής Πορφύρης αποκλείεται να'μαι,δεν παίζω
καλό σκάκι,δεν έμαθα να μπλοφάρω και,σ' ό,τι υπήρξεν
αντικείμενο μιας λαχτάρας μου,άπλωνα αμέσως το χέρι.
Έχασα,
μ'αυτούς τους άξεστους τρόπους,ανθρώπους και χρόνια,
νυχτερίδες και σκλαβάκια,
έχασα χρυσόψαρα σε νάιλον
σακούλες,

ναι τώρα που το σκέπτομαι,μετά τη μέση ηλικία έμαθα
ν'αξιώνω,
να γράφω μεγάλα ποιήματα για την απίστευτη καλοσύνη.