Η ΟΣΜΗ ΤΩΝ ΝΕΡΑΤΖΑΝΘΙΩΝ
Πάντοτε ανοίγει ένα κενό,δεξιά μου,και νιώθω την ανάγκη
να το πληρώσω,άλλοτε ως διαίσθηση του επιθεωρητή Πορφύρη
Πετρόβιτς κι άλλοτε ως,σταυροπόδι καθισμένη, προδοσία-
στη δεύτερη περίπτωση, προϋποτίθεται ένας μικρός
νυχτερινός κήπος.
Αλλά και εξ ευωνύμων,η μιαιφονία τυπωμένη αποτελεί,
στο φεγγάρι,σκοτεινό, αιώνιο ιδεόγραμμα.
Θα 'θελα να μου μιλήσεις,τώρα, να βρεις,έστω,τις
λέξεις μου αιχμηρές,μια ποίηση για αγριοκάτσικα,ας είναι,αρκεί
να μου μιλήσεις,έστω,ν' αντιδράσεις μουγκρίζοντας όπως ο Μόργκαν,
ο τρελός εραστής,
μα εσύ,αγαπημένη,σωπαίνεις,λες κι είναι δική σου η γνώση όλου του
κόσμου,λες και ορκίστηκες ότι δε θα τη μοιραστείς,λες και θα καταργηθεί
η οσμή των νεραντζανθιών,αν το τολμήσεις.