ΤΟ ΟΔΥΝΗΡΟ ΦΩΣ
Το ξέρω,δεν ενθουσιάζουν πάντες μου οι στίχοι,
ιδιαίτερα οι λέξεις που μιλούν
για το απόλυτο ή το κατώφλι,
το ίχνος που κατισχύει του προσώπου,
βρέχει
και πρέπει να γράψουμε για τη βροχή,
ονειρεύτηκα μια πανέμορφη
έξοδο,με βενζινάκατο του '60,σ'έναν ήλιο, σαν εκείνο
του Kλωντέλ,στον "Κλήρο του μεσημεριού",
όχι για  τα τρίγωνα
και τις προδοσίες,
αλλά για το μεσημέρι,


κι αν δε φύγουμε στο
απόγειο
τί ωφελούν ο λόγος και το πάθος,


δε λέω,
μεγέθη ελληνικά, μα πάνω απ' όλα,
το
οδυνηρό
φως.