Ο ΣΤΕΛΑΚΡΑΤΑΩΜΑΧΑΙΡΗΣ
Τελικά,με περιμάζεψε ένα ποίημα,ήταν μπλε στιλπνό
με λέξεις που αναβόσβηναν, όπως πινακίδες με νέον,
ζωντανό όσον ένα ιππήλατο που διασχίζει την παραλία,
σ' αντίθεση με τα όνειρα:
παλαιά κι ανηφόριζαν την Καλλιδρομίου
εκεί που ο αδίστακτος Στελακραταωμαχαίρης,
αλλά τότε
ήταν μεσημέρι κι οι ίσκιοι έτρεχαν στο ταβάνι και τα αδέσποτα
των τσιγγάνων "είναι τα ντέρτια μου πολλά"φώλιαζαν κάτω
από το σεντόνι,
τελικά,
μέσα σ'ένα ποίημα νυχτώνει και ξημερώνει
ασταμάτητα,επειδή η στίξη του είναι πάντοτε μια παλλόμενη
καρδιά, κι έχουν συμπόνια για τους απαστράπτοντες  αγγέλους
που μεταφέρουν τη μεγάλη τους προστακτική-
μετανοείτε.