ΚΙ ΑΣ ΙΣΧΥΡΙΣΘΗΚΑΜΕ

ΚΙ ΑΣ ΙΣΧΥΡΙΣΘΗΚΑΜΕ
Το νιώθω, αυτή η στέρνα εξαντλείται,
τα ποιήματα απομακρύνονται, μ'εμβατήρια που χαμηλώνουν.
Δεν είναι ότι τελειώνουν τα στερεότυπα:
Τόσα δακρυσμένα μάτια σειληνών, τόσα μικρών πουλιών ενύπνια,
οι αποχωρισμοί και τα φτερά του Ικάρου
-απομένουν στην άκρη της κάμαρης.
Δε χάθηκαν τα
μεγάλα σύννεφα που μοιάζουν με όνειρα
Ο λάλος ολόφωτος θίασος σχολιάζει- τις λευκές
Αυγουστιάτικες νύχτες- το κοινό.
Στο Πάνθεον ο Πασπάτης και Καλαφάτης ανακαλύπτουν
τη μηχανή που τους έκλεψαν.
Δεν είναι τίποτε από τα μυστικά που σας φανερώνω.

Να,
δεν ανέφερα τίποτε για τον ξυπόλητο Χριστό                              
που στέκει και με παράπονο μας κοιτάζει,
γιατί δε γράψαμε ένα ποίημα για τους θλιμμένους
ένα,σιωπαίνοντας,σταυρό τους δε σηκώσαμε,
δε χώρεσε στην τόση καλλιέπεια μας ένας λόγος παραπάνω
ένα τραγούδι αιμάτινο και τρυφερό
που να χωρεί τον ξένο πόνο.

Και ας ισχυρισθήκαμε  ότι κρυφή πατρίδα είναι η Κυρήνη.