ΟΙ ΚΛΟΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΤΣΕΠΕΣ ΤΟΥΣ

ΟΠΩΣ Ο ΚΛΟΟΥΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΙΣ ΤΣΕΠΕΣ ΤΟΥ
Δοκιμάζεις τα μουσικά πλήκτρα,τις παύσεις,θυμάσαι
τον Έντουαρντ Άλμπι,τί στο καλό, το ποίημα
πρέπει σε κάτι ν'αναφέρεται, κάπου ν'ακουμπά.

Προσωπικά, όπως ο  γραφίστας τοίχου στο μετρό της Νέας Υόρκης
δε θα φοβόμουν τη Βιρτζίνια Γουλφ.

Κι ύστερα σκέφτεσαι ότι  τον κυρ Αλέξανδρο- θα ξεκινούσε αλλιώς:
Αυτός το'χε "τάξιμον" να ψάλει την "Πεποκιλμένην τη θεία δόξη".
Μόνο.
Στα εννιάμερα της Παναγιάς.
Και το' κανε πραγματικότητα το τάμα του,παρά τις αναποδιές-
ένα κερί που σβήνει, το άλογο που χάνεται,
τα νυχτερινά κρούσματα,
η αμέλεια του παιδιού να ειδοποιήσει τις αδελφές.

Δεν είμαι σίγουρος αλλά στα εννιάμερα
πρέπει ν'αποκαλύπτεται και η "μετάστασις προς την ζωήν".

Ναι,αλλά το ποίημα για να ισορροπεί πρέπει να υπάρχει,
όπως ο κλόουν,
μέσα στις αμέτρητες τσέπες του.