ΜΟΝΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΥΠΑΡΧΕΙ
Ο πατέρας έφτυνε το χωματόδρομο, "ώσπου να στεγνώσει
να΄σαι πίσω"
κι εσύ χανόσουν
θαύμαζες όσους ισορροπούσαν στα ποδήλατα
σ'έβαζαν τερματοφύλακα για ένα δεκαλεπτάκι όλο κι όλο
καμιά φορά,στο γυρισμό,σού 'πεφταν τα ρέστα
ή τα τσιγγανάκια φώναζαν "ντάιο" και σου άρπαζαν τη ρέγκα.
Κι ο πατέρας έτρωγε σκέτα τα φασόλια και φώναζε στη μάννα,"τον αφηρημένο".
Α, η γλυκιά οδύνη εκείνου του δευτεριάτικου μεσημεριού
που χωνόσουν στο στενό, πίσω απ' το σπίτι,
ανάμεσα σε λάστιχα και ποτιστήρια και παλιές καρέκλες για να κλάψεις.
(Το βράδυ,έτσι κι αλλιώς, θα σε πηγαίνανε στο λούνα παρκ
με τα καρουζέλ και τους απίστευτους μικροφωνισμούς).

Ναι, σίγουρα  τη ζωή μπορείς να τη ζεις για το μέλλον
παίζοντας,όμως, με το παρόν τη ρώσικη ρουλέτα.

Μόνο-κι ας μη το καταλάβαμε-το παρελθόν υπάρχει.