ΠΡΕΛΟΥΔΙΟ ΤΟΥ "ΚΑΤΙ"

ΠΡΕΛΟΥΔΙΟ ΤΟΥ "ΚΑΤΙ"
Κάθε πρωί, ξεβίδωνε την καρδιά του ή το κεφάλι
κι άπλωνε,στο σκοινί της μπουγάδας, τα ενύπνιά του.
Κάποια, μεταμορφώνονταν σε ποιήματα.
Έτσι πίστευε,τουλάχιστον.

Του εξήγησα ότι το ποίημα δεν ωριμάζει με τον κραδασμό,
η αλλοίωση που το γεννάει, συντελείται στη σκοτεινή σιγή,
όπως, σ'ένα λαγούμι απουσίας,το μηδέν ωριμάζει τόσο
και γίνεται πρελούδιο του "κάτι",
ένα κατώφλι χλωρό που δεν οδηγεί πουθενά,

στο κάτω-κάτω, αυτή είναι η πρόθεση του ποιητή,
να στριφογυρίζει στο εσωτερικό ενός άδειου κελύφους
με τις σημαίες του έτοιμες, για ειδικές περιπτώσεις.
Στ' αλήθεια δεν κατάλαβα ποτέ γιατί μας τιμούν, θα τό 'καναν
για τον Καραμούζα που καθάριζε μπιντέδες
και σταματούσε την κυκλοφορία για να περάσει απέναντι ένα σκυλί;