ΕΝΩ ΦΩΤΙΣΜΕΝΑ ΤΡΕΝΑ,ΜΑΚΡΙΝΑ,ΧΑΡΑΣΣΑΝ ΤΑ ΤΖΑΜΙΑ
Τον Αντρέα Κονιάκο τον γνώρισα στο 404 Στρατιωτικό Νοσοκομείο,
στη Λάρισα,μια νύχτα που έκλαιγε σαν μικρό παιδί,
καρυωτακικός Μιχαλιός που δεν τον άφηναν να πάει στο σπίτι του.
Μου μιλούσε για τον Χριστό και τον Καζαντζίδη
ενώ μακρινά, φωτισμένα τρένα, χάρασσαν τα μεγάλα τζάμια.
Έμαθα για την αγάπη του στη Φυσική."Ανατρέπει τη θεωρία του Αϊνστάιν"
διάβασα χρόνια μετά σε περιοδικό-πώς τον ανακάλυψαν στο χωριό του,
την Αγία Ευθυμία Παρνασσίδας,γενέτειρα και του τρελού εκτελωνιστή
της Χαλκίδας, που έπλαθε λέξεις με άνεμο και νυχτερινά, μακρινά φώτα,
ζωγράφιζε τις φευγαλέες σιλουέτες γυναικών και τα πλοία που χάνονταν
- ομιλώ για τον μπάρμπα Γιάννη το Σκαρίμπα.
Αναφέρθηκε και σ'αυτόν ο Αντρέας, λουσμένος στ' αναφιλητά του,
εκείνο το βράδυ,μου απήγγειλε ποιήματά του
από τη "Μαθητευομένη των τακουνιών"
Αργότερα έψαξα στο διαδίκτυο να τον βρω.
Είχε "φύγει"
με μια καρδιά δοσμένη στον Κύριο,μ'ένα δαιδαλώδες μυαλό
γεμάτο απίστευτους υπολογισμούς και,φαντάζομαι, με το στόμα γεμάτο
από λέξεις του μπάρμπα Γιάννη, λέξεις όπως "χάη", "δάσα","κερά"
κι ακόμη "σπασμένα καράβια" και ορίζοντες με κόκκινους φάρους
όπως,εκείνο το βράδυ,ζωντάνευε,σα να τα ζούσε
-αυτό το ορεσίβιο,μεγάλο παιδί,ο Αντρέας.
Τον Αντρέα Κονιάκο τον γνώρισα στο 404 Στρατιωτικό Νοσοκομείο,
στη Λάρισα,μια νύχτα που έκλαιγε σαν μικρό παιδί,
καρυωτακικός Μιχαλιός που δεν τον άφηναν να πάει στο σπίτι του.
Μου μιλούσε για τον Χριστό και τον Καζαντζίδη
ενώ μακρινά, φωτισμένα τρένα, χάρασσαν τα μεγάλα τζάμια.
Έμαθα για την αγάπη του στη Φυσική."Ανατρέπει τη θεωρία του Αϊνστάιν"
διάβασα χρόνια μετά σε περιοδικό-πώς τον ανακάλυψαν στο χωριό του,
την Αγία Ευθυμία Παρνασσίδας,γενέτειρα και του τρελού εκτελωνιστή
της Χαλκίδας, που έπλαθε λέξεις με άνεμο και νυχτερινά, μακρινά φώτα,
ζωγράφιζε τις φευγαλέες σιλουέτες γυναικών και τα πλοία που χάνονταν
- ομιλώ για τον μπάρμπα Γιάννη το Σκαρίμπα.
Αναφέρθηκε και σ'αυτόν ο Αντρέας, λουσμένος στ' αναφιλητά του,
εκείνο το βράδυ,μου απήγγειλε ποιήματά του
από τη "Μαθητευομένη των τακουνιών"
Αργότερα έψαξα στο διαδίκτυο να τον βρω.
Είχε "φύγει"
με μια καρδιά δοσμένη στον Κύριο,μ'ένα δαιδαλώδες μυαλό
γεμάτο απίστευτους υπολογισμούς και,φαντάζομαι, με το στόμα γεμάτο
από λέξεις του μπάρμπα Γιάννη, λέξεις όπως "χάη", "δάσα","κερά"
κι ακόμη "σπασμένα καράβια" και ορίζοντες με κόκκινους φάρους
όπως,εκείνο το βράδυ,ζωντάνευε,σα να τα ζούσε
-αυτό το ορεσίβιο,μεγάλο παιδί,ο Αντρέας.
Μπράβο Γιάννη, αυτός είναι ο σωστός τρόπος όπως το'κανες εδώ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι σωστά στο φεισμπουκ δεν βάζεις το λινκ -γιατί είναι ποίημα- απλά το αντιγράφεις και το κάνεις επικόλληση.Πολύ σωστά και τα δύο τα βρίσκω.
Όσο για το ποίημα, επίτρεψέ μου μ'ολο το θάρρος να πω, πως θα μπορούσε να ήταν ένα πολύ ωραίο πεζό διήγημα (εμπλουτισμένο).