ΠΟΥ Η ΑΥΓΗ ΥΨΩΝΕΙ ΓΙΑ ΣΗΜΑΙΑ
Tabula Rasa  το πρόσωπο κι έρχονται οι καιροί,
πάνω του να προσθέσουν,να πολλαπλασιάσουν,να διαιρέσουν.
Τί να πούμε χρόνο, αν όχι τα βήματα του χρόνου,
όπως τα ίχνη των πουλιών πάνω στο χιόνι;
Πώς προσμετρώνται οι απουσίες,πέρα απ'τις κάθετες χαρακιές;
Πίνακας άδειος όπου θα μάθουμε,θέλουμε δεν θέλουμε,
την ποιητική ορθογραφία των στίχων
"τα λιβάδια δεν πρέπει να υπάρχουν πια
αφού χαθήκανε οι άσπρες πεταλούδες"
ή
"'αστέρια φτιάχνουν τις φωλιές τους
στην μεγάλη παλάμη του Θεού".
Τούτες οι αναγκαστικές αλλοιώσεις,
φαίνονται στις φωτογραφίες,
όταν ένα τριαντάφυλλο μεταμορφώνεται σε ταραντούλα,
κι οι ουρανοί του Γιώργου Σαραντάρη,
μας φαίνονται κάποιες στιγμές
σαν τρύπιο μαντήλι  που η αυγή το υψώνει για σημαία.