ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΠΟΤΕ-ΠΟΤΕ
Τα  ποιήματα μου όλο και μικραίνουν
ώσπου να καταλήξουν ένας τοσοδούλης Πήτερ Παν,
στη χώρα του ποτέ-ποτέ,
αβέβαιος για το αν θα κομίσει δόξα
ή λοιδορίες.
Ή μήπως ο αβέβαιος είμαι εγώ, αυτοπροσώπως,
που έσφαξα τις ευκαιρίες σα νυχτερινά λουλούδια,
έκαψα τ'άστρα και αποκοιμήθηκα
μες τις λακκούβες που, στη νύχτα, ανοίγουνε τα αηδόνια.
Τα ποιήματά μου όλο και μικραίνουν
ώσπου να καταλήξουν μουσική
που σπαταλιέται σ' αυχμηρά τοπία κι εποχές,
γιατί δεν ήξερα ποτέ
τί να το κάνω ένα φεγγάρι ανάμεσα στους ώμους, ΄
μια θλίψη που επιμένει τόσο...