ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΕ ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
Οι  ουρανοί  υπάρχουν για  ένα πικραμένο  μαντολίνο
Και οι κομήτες  είναι οι μεγάλοι νοσταλγοί.
Χαρταετοί και αερόστατα που  διασχίζανε τα χρόνια μας,
Πιάστηκαν στις ροδακινιές και τα μαλλιά μας

Αυτός είναι ο Κόσμος μας.

Κι αυτό τον Κόσμο οφείλουμε να τον μοιράσουμε.
Ως αντίδωρο.

Κάθε σακούλι να το κάνουμε πανέρι.
Διαχειριστές μας διόρισε ο Κύριος

Κι όχι κατόχους.

Κι ακόμη-μας το υπενθύμισαν οι μυστικοί-
Ας μη  ξεχνούμε ότι Σίμων
Είναι το δεύτερο όνομά μας
Και νοητή πατρίδα, η Κυρήνη.

Τα πουλιά θα πίνουν  καλοκαιρινό Ουρανό κι όταν θα φύγουμε
Τα μάτια τους  θ' ανοίγουν τα παιδιά, όπως τα νυχτολούλουδα

Αλλά, απόλυτα δικό μας δεν είναι ούτε τούτο το τραγούδι.