ΜΕΣΑ ΣΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΗΝ ΠΑΛΑΜΗ
Κι όταν σας λέω: "Θα γίνω απόψε μουσική"
Να βρίσκετε τη βεβαιότητά μου ξερό ρυάκι.
Ποια σιγουριά προσφέρουν οι διάττοντες;
Από πού θα'ρθουν και πού χάνονται οι φίλοι;
Το βέβαιο είναι ότι ανάβουν και,
Σπιθίζοντας,
Πετούνε ιστορίες:
Για την ωραία θεωρία της νεότητάς μας,
Τη σιωπή που προηγείται και μια αναπόληση που ακολουθεί-
Όλα χωρούν σε κήπους με τριαντάφυλλα και νύμφες,
Όλα τελειώνουν με το "είναι" να κουρνιάζει μες το χρόνο.
Μα εμείς ζητήσαμε τη γύμνια του "αλλού",
Εκείνης της στιγμής που ανεβαίνει όπως το μπαλόνι,
Έτσι που να μη μπορούμε διαφορετικά να τη χαρακτηρίσουμε
Απ'ότι ο Σαίρεν Κίρκεγκωρ.
Ναι,η αιωνιότητα είναι η στιγμή-
Όχι σταματημένος χρόνος,
Απλώς μια στάλα μέσα
Στου Θεού την απύθμενη  παλάμη.