ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΑΓΩΝΙΑ

ΟΠΩΣ ΘΑ'ΛΕΓΕ Ο ΔΟΝ ΜΙΓΚΕΛ

Ανάμεσα σε άνθη και ουράνια σώματα
Υφασμένα σε εαρινό άνεμο
Ενεδρεύουν και πιο στέρεα όντα:
Ο Καίσαρ,αίφνης, ο επιληπτικός
Που έπεσε στη θάλασσα
Πίσω απ'τα ψαράδικα του 60,
Ο πατέρας του
Που τον ακολούθησε. Στο ίδιο σημείο.
Συνομιλώντας, υποθέτω,με το χαμένο του παιδί.
Ή ο Μανώλης που τάιζε τους γλάρους
-Κάθε πρωί μια φρατζόλα-
Κι ύστερα πήγαινε για καφέ στη Μινέρβα.
Τον βρήκαν ν'ακούει χερουβικά, στο γουόκμαν.
Εντούτοις εμείς κυνηγούμε τα νέφη
Τη γηραιά μάγισσα με τη σπασμένη σκούπα.
Ενδίδουμε στις σκουριασμένες βροχές
Που χαράσσουν μοναχικά, άγνωστα, χέρια
Κι αγνοούμε τον άνθρωπο
Με το κρέας και τα κόκκαλά του-
Όπως θα'λεγε ο Δον Μιγκέλ Ουναμούνο