ΚΑΙ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΠΟΥ Τ' ΑΡΜΕΓΕΙΣ

ΠΟΤΙΣΜΕΝΑ ΜΕ ΙΔΡΩΤΑ ΚΑΙ ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΡΑΣΙ
Προχθές τα μεσάνυχτα,
Στάθηκαν, κάτω απ'το παράθυρό μου,
Ο Τζιόρτζιο Εβαρίστο Ντε Κίρικο κι ο Μίλτος Σαχτούρης.
Τους έβλεπα κι όλας
Μέσα απ'τις ξύλινες γρίλιες.
Μιλούσαν έντονα για φωτισμένα τρένα κι άγριες λέξεις,
Για την καθαρότητα των μολυβιών Faber νο.1
Και τα δέντρα που τ' αρμέγεις κάθε πρωί
(Μέθοδος,το τελευταίο,του Ντύλαν Τόμας).
Έβρισκαν ότι τα τραγούδια βλασταίνουν
Στην άκρη μιας Άνοιξης ή ενός Αιώνα.
Και θέλουν πότισμα με ιδρώτα και κόκκινο κρασί.
Mιλούσαν και για τις παράλληλες γραμμές
Που σ'οδηγούν στην κόμη της Εκάτης,
Αν καταφέρεις πάνω τους να ισορροπήσεις
Όπως, στις ράγες, τα παιδιά και οι τρελοί παλιάτσοι.

Ενίοτε στο "πόθεν" του ενός, ο άλλος σιωπούσε
Ή τίναζε, απ το μανίκι του,τα πιο γλυκά αστέρια.

Ώσπου βαρέθηκα κι εγώ την τόση ευφροσύνη,
Πέταξα απ' το παράθυρο τη γυάλα
Με το χρυσόψαρό μου

Και συνέχισα έναν αθώο λευκόν ύπνο.