ΠΕΝΕΣ ΣΤΕΓΝΕΣ ΣΑΝ ΑΔΕΙΑ ΚΟΧΥΛΙΑ

ΠΟΙΗΤΕΣ ΚΑΙ ΜΥΡΕΨΟΙ
Εδώ, κατά την προφορική παράδοση, υπήρχε
Ένα ποίημα
Όμορφο και κυρτό σαν όλα τα σταυρολούλουδα,
Ένα ποίημα- ανεμώνη
Που αγνοούσε,όπως κάθε λουλούδι,τον καιρό του μαρασμού.

Μοναχικό, με το στήθος στον άνεμο,
Δεν ξεπουλούσε για πενταροδεκάρες στην Αγορά
Τις ζωηφόρες λέξεις και τα πέταλά του,
Δεν άγγιζε χείλη χωμάτινα κι ευθύγραμμα.
Κάτω από πένες στεγνές σαν άδεια κοχύλια
Δε δήλωνε την παρουσία του.

Τραγουδούσε "λες και ήταν χτες"
Καθώς άπλωνε τη μπουγάδα με τα ξύλινα μανταλάκια
Κι από μακριά ακούγονταν τύμπανα και ουαί.

Βλέπετε
Ο Καιρός των βαρβάρων δεν ευνοεί
Την ύπαρξη των ανθέων
Και των λέξεων
Που κατασκευάζουν ποιητές και μυρεψοί.