ΜΟΝΟΝ ΟΙ ΔΙΑΤΤΟΝΤΕΣ

Να'ναι εκεί πάνω η σκυλίτσα;
Ρώταγε κοιτάζοντας το ραγισμένο
Από διάττοντες
Θόλο
Κι ύστερα έμπαινε στην τσιγκοπαράγκα της
Και κοιμόταν
Με με το σπιρτόκουτο του χρυσοζούζουνα
Στην φούχτα
Την ονομάσαμε εν τέλει Λάικα
Είχε εφτά γάτες κι ένα πετεινό
Τις νύχτες ο Πακιαπάκιας της τραγουδούσε
Παρεφθαρμένα λαϊκά
"Είναι τ'αδέλφια μου πολλά..."
Τί απέμεινε απ'όλα εκείνα;
Οι μπαξέδες χτίσθηκαν-
Δεν υπάρχουν χρυσοζούζουνες
Ούτε ακούγεται ο κοασμός των βατράχων-
Η Λάικα πήρε εργατικό διαμέρισμα
Ο Πακιαπάκιας σώπασε
Τα "αδέλφια" ξανάγιναν ντέρτια
Το σκυλάκι προσθαλασσώθηκε
Για να πεθάνει στη γη
Και μόνον οι διάττοντες
Μας θυμίζουν παλιές ιστορίες