ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ
Κι ύστερα ήρθανε οι λέξεις-
Ένθετα εντός μας
Καταλήξανε
Μορφώματα.
Δεν ερμηνεύουν τίποτε.
Δεν είναι, όπως τα πουλιά,
Ξέφτια του Παραδείσου.
Δεν είναι, όπως τα σύννεφα,
Σαν παλαιές, πού'σβήσανε,
Αγάπες.
Μόνο, στιγμές, σκιρτούν
Γυρεύοντας ν' ανθίσουνε
Τραγούδια.