ΕΝΑ ΕΙΔΟΣ ΝΟΣΤΟΥ

Κάποια,που πλάι μου δεν είναι πια
Πρόσωπα αγαπημένα
Να μείνουν εύχομαι για πάντα αγάλματα
Στα ελικώδη μονοπάτια του εγκεφάλου

Δεν ξέρω αν υπάρχει τέτοια δυνατότητα
Όμως δεν την αποζητώ την Επανάληψη

Αρκεί που η μνήμη ζωντανεύει τα φαντάσματα
Τότε, κάνω ένα προσκλητήριο απόντων
Ζώντων τε και κεκοιμημένων
Και ιχνηλατώ άλλες σχέσεων καταλήξεις

Τοποθετώ στα χείλη τους

Εύηχα ρήματα
Ή
Τη σιωπή την κραυγαλέα

Φτιάχνω,που λένε,τη ζωή μας