ΑΝΑΒΩ Τ'ΑΣΤΡΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ

Έπιασα το ποίημα από τη μια του άκρη, τίναξα τη σκόνη των διαττόντων
Και τις ζαλισμένες λέξεις που, κολλημένες επάνω του, φώναζαν
"Ταξί..ταξί..".
Ύστερα το τοποθέτησα κάτω απ' το μαξιλάρι μου,
Εκεί που περιμένουν τη σειρά τους τα διαυγή μου όνειρα.
Πλάι στους σκοτωμένους δράκους των παραμυθιών,
Τους αγγέλους
Και τις αρχαίες σοκολάτες του πατέρα.
"Τί κάνεις;",με ρώτησε η γυναίκα μου.
"Ανάβω τ'άστρα στην πατρίδα μου", της απάντησα.