ΓΙΑ ΤΑ ΞΕΡΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΩΝ ΞΥΛΟΚΟΠΩΝ

ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ

Στα μεγάλα χιόνια,
Ο Νίκος ο Κρεμαστάς
Γύριζε μια σήτα ανάποδα στην αυλή,
Την ανασήκωνε,
Έριχνε ψίχουλα από κάτω
Κι έδενε το ξύλινο στήριγμά της
Με σπάγκο που έφτανε ώς το μισάνοιχτο παράθυρο.

(Πού στο καλό είχε βολέψει τη συνταγή
Για πιτσούνια με πιλάφι;).

Το σπίτι γέμιζε με κοτσύφια κι ακανθυλίδες
Σταρήθρες, σπίνους και ψαρόνια

Σφύριζαν, κάθονταν στο βουλιαγμένο του κρανίο,
Στη ράχη της καρέκλας του,
Στο ξεραμένο του το χέρι.

Τ'απογεύματα αυτός, ο, από σφαίρα του εμφυλίου,
Μισοπαράλυτος,
Μιλούσε με τα κουρνιασμένα πουλιά.

Κυρίως άκουγε
Τις ιστορίες τους για τα πετάγματά τους
Ανάμεσα από ελατοδάση,δρύες βασιλικές,πλατάνια
Και για τα ξερά τραγούδια των ξυλοκόπων.

Το πρωί τους άνοιγε την πόρτα
Κι ας του παραπονιόταν η γυναίκα του:
"Μπροστά στα μάτια σου ήταν το χαρτί-
Στο τραπέζι.
Κλείσε,σε παρακαλώ.
Κρυώνω".