ΔΑΓΚΩΝΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΓΕΝΟΙΤΟ
Αφήσαμε στο λιβάδι με τ' ασφοδίλια
Όσους έγειραν ν'αποκοιμηθούν,
Δαγκώνοντας καρτερικά ένα "γένοιτο".

Οι υπόλοιποι γυρίσαμε στα σπίτια μας
Στον τόπο που είχαμε αφήσει μια πατρίδα

Και τον ουρανό της.

Δεν υπήρχε τίποτε απ'αυτά.

Μόνον ένα παιδί ξυπόλυτο,στο ξερό περπατούσε χώμα,
Φώναζε τον καθένα με τ'όνομά του
Κι αναρωτιόντανε γιατί λαμπύριζε
Το αγκάθινο που φορούσαμε στεφάνι.