ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΟΥ

Μέσα στις ιστορίες σου, γιαγιά

Μου είχαν προσφερθεί μύρια ενδεχόμενα:

Στα δάση κάθε ίσκιος ήταν ξωτικού.

Έλεγα ότι και η δική μου νεράιδα

Είχε σ’ ένα σεντούκι μαγικό ραβδί κρυμμένο.

Πριγκιποπούλες δεν περίμεναν ξύπνιους βοσκούς

Ηξερα εγώ καλύτερα τα αινίγματα να λύνω,

Χρυσά σε πόδια κοριτσιών γοβάκια να προβάρω.

Αητόπουλο – πώς να με φτάσουν

Των χαλασμάτων μάγισσες και δράκοι.

Μόνο

Με το «κι εμείς ζούμε καλύτερα» του τέλους

Θύμωνα, γιατί έβλεπα γιαγιά,

Την μύτη σου σαν του Πινόκιο να μεγαλώνει.

Αχ, πώς μπορούσα τότε να το νιώσω

Πως ήταν ψέμμα, ειπωμένο από συμπόνια

Για το παιδί που έμενε ανερμάτιστο

Χάνοντας του παραμυθιού τις διέξοδους.