ΜΕ ΤΑ ΣΤΡΩΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ
Τα πουλιά,ως γνωστόν,ξεδιψούν με ουρανό,
κι αφήνουν, σε μας, το αίμα και τη μνήμη
που στάζουν,κυρίως, τα παλαιά σπίτια.
Ενίοτε,μας αφήνουν και τα ίδια τα σπίτια,
έρχονται οι κινηματογραφιστές τότε,
όσοι τυραννιούνται απ'την Ιστορία,
πιάνουν τους σβόλους του χρόνου και τους
τυλίγουν με σελιλόιντ,λένε "αυτό"-
μετά τη σεκάνς,
κοιτούν το ερείπιο και προσπαθούν ν' ανασυνθέσουν γραφίτες,
"ζήτω η ελευθ", τί να συνέβη στη συνέχεια;
Στο μεταξύ νυχτώνει,
ανάβουν οι πινακίδες των φροντιστηρίων,
μυρίζουν
οι χειμωνανθοί,
ένα ζευγάρι περπατάει κρατημένο απ'το χέρι,
με τα ταγάρια του και τα στρωτά παπούτσια.