ΑΚΙΝΗΤΙΝΔΑ
Κάποτε ψάχναμε,στη γραφή, λόγους αντισυμβατικούς,
ξέρετε
ανάποδα περισπώμενες,η Βασίλισσα του Νότου εγερθήσεται,
κι ύστερα ήλθαν τα μπλε φεγγάρια
και οι νύχτες των παιδικών μνημών,τα παιγνίδια που γέρασαν
με παράδοξα ονόματα: χαλκή μυία,ακινητίνδα,αποδιδρασκίνδα
πεντέλιθα,γεμίζαμε τετράδια με τα ονόματά τους,κι ύστερα
μια φίλη μου είπε-είναι ποίημα,μ'έκανε να κλάψω.
Τη θυμήθηκα, όταν άκουσα στο κιόσκι,απέναντι,την πανσπερμία
να καταθέτει τη γλώσσα που κουβάλησε σαν πατρίδα, κι αν
αποδιδρασκίνδα είναι το κυνηγητό και χαλκή μυία η τυφλόμυγα,
τότε
η ποίηση οφείλει να ταξιδεύει στη λέξη κι η τελευταία στο χωροχρόνο
σαν πατρίδα τρυφερή,σε "κάνει να κλαις",το αποκούμπι σου.