ΚΑΙ ΠΑΛΙ Η ΜΑΝΙΑ ΤΩΝ 105
Nα σκάψω με τα νύχια,ψάχνοντας την προσωπική μου μυθολογία,
ψάχνοντας το παλιό γήπεδο,η μανιά πρωτοστατούσε στη
δίβαθμη κερκίδα,"α,ρε ψαρόμυαλ',"φώναζε τους αγχιαλίτες,
η μανιά του πατέρα,105,κοντά στο σημαιάκι του κόρνερ,
μωρέ
σας τα χω πει,
πώς ο γαμπρός της ο Πρίντζος,έκοβε φέτες
πάχους χιλιοστού,
"σκορδάδες" ήσαν οι ριζομυλιώτες-ανοίγει η πόρτα,
ο αέρας, δεν έρχεσαι πάλι-ένα βράδυ είχα ένα τηλεφώνημα,
κάποιος
έψαχνε να με βρει, το'χα κάνει διήγημα
"αυτή είναι ζωντανός άνθρωπος,όχι σαλατοπερσόνα
της Σ.Τ.,δεν  γράφω ολόκληρο τ'όνομα,0-0 το σκορ,
ο Γιαλατζής ήταν τότε φαντάρος,
ντρίμπλαρε και το βουνό που λένε,αυτός και,σ'άλλον αγώνα,
ο Μποτίνος,σας μιλώ για το παλιό γήπεδο του Ολυμπιακού,
τώρα
οικόπεδο με πολυκατοικία και βρωμόδεντρα,δίπλα το ποτάμι,
εφτά τσιγγάνοι εξωφυλαρούχοι ανέβαζαν την μπάλα,
εκεί, παλιότερα
η πλημμύρα έπνιξε κόσμο,0-0 και η μανιά με μια μαγκούρα έμβλημα
-πέθανε εκείνο το βράδυ.