ΔΙΟΛΟΥ ΧΑΡΤΙΝΟΙ

ΗΡΩΕΣ

Κι ήλθαν, μνήμες οι λογισμοί, όπως φτωχοί αρλεκίνοι,

να  του θυμίσουνε  εποχές που αισθημάτων έγεμε περίσσιος:

Στων τρυφερών και «Λευκών Νυχτών» τη σελίδα εκείνη

που ο χωριάτης – τ’ όνομά του Μαρέι;- στητός, τραχύς και ίσιος

 τον εσταύρωνε, «δεν υπάρχει λύκος»-και το χέρι του εκίνει.

Και, μετά τους του Φιοντόρ μουζίκους και επίγειους αγγέλους,

 ήλθαν  του κυρ Αλέξανδρου οι ήρωες, στάζοντας αλισάχνη.

Η Ντελησυφέρω, η Μαχούλα, η Ακριβούλα, το  παιδί ενός τέλους πικρού . Ζωή και θάνατος στο χιόνι και την πάχνη.

Σαν το Γιαννιό- την πόρτα της πολυλογούς να ψάχνει

Να πέσει λευκός, με  του «έρωντα» χτυπημένος το βέλος.