ΣΜΙΚΡΟΓΕΩΛΟΓΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Στη Νεάπολη μετακομίσαμε, καθώς διήνυα τα έξη μου χρόνια.Μείναμε, στην αρχή, σ' ένα σπίτι τσατμαδένιο,φτιαγμένο δηλαδή από καλάμια μ' ένα επίχρισμα λάσπης, στα διάκενα του οποίου κυκλοφορούσαν  ποντίκια. Ήσαν άναρχα και τσιριχτά, φανταζόμουν κι ευτυχισμένα, τα δρομαία τους μικροταξίδια. Τα συνηθίσαμε τόσο που ξαφνιαζόμαστε με το ξάφνιασμα των ελάχιστων επισκεπτών -πουλάκια φωλιάζουν εδώ;-η έκφωνη απορία τους.
Ύστερ'από καιρό ξεφύτρωσαν τα μετασεισμικά Παρασκευόπουλου και το δυο τετραγώνων κενό που ως τότε όριζαν το σπίτι μας και η παράγκα με το συρματόσχοινο κουβάρι της Αράπαινας -ο άντρας της έλειπε, ψαρεύοντας μ' ένα πράσινο βαρκάκι,στο θαλάσσιο χώρο που ο Καρκαβίτσας ονομάζει "όρμο του Βόλου", και τότε ορίζονταν από το δρόμο των Πευκακίων, την εκβολή του
αλμυροπόταμου της Μπουρμπουλήθρας κι ένα τσιμεντένιο βουλιαγμένο γερμανικό πλοίο, στον ίσκιο του οποίου ψαρεύαμε τα μουσμούλια χωρίς καν δόλωμα- τόσα πολλά ήσαν.
Πιο πίσω από την παράγκα, υπήρχε το περίφημο δάσος των αλμυριθιών, γεμάτο ροζ καλοκαιρινούς θυσσάνους όπου χάνονταν ζευγαράκια.

Να μη ξεχάσω ότι, εκτός από λαβράκια, όπως οι σαμπρέλες, ελισσόμενα,τρομοκρατημένες νερόκοτες, φωνές των κυνηγών και ανταπαντήσεις, επίσης κραυγαλέες των σφαχτών, όσες φορές ψαρέψαμε, στη μισοβουλιαγμένη, απ' την κοσμοσυρροή, ΖΩΗ- έτσι έλεγαν τη βάρκα του Αράπη, σκυβοντας στη θάλασσα ποτέ δε διέκρινα το μυθικό  Γιούσουρι..