ΤΕΤΟΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΟΡΩΝΕΣ
Η νονά, μού επέστρεφε ένα μαντήλι με αυγά κόκκινα
αλλά,ως αποδεικνύονταν, μελάτα
κι η θεια η Αριστέα άκουγε την "Πικρή,μικρή μου αγάπη"
στο σπίτι κάτω απ' το υδραγωγείο-στο διπλανό δωμάτιο
ο Τάκης διάβαζε για τις εξετάσεις,Κάποτε, η ευχή μου "και του χρόνου"
δεν έπιασε,η οτομοτρίς τράβηξε προς τον ουρανό, τό 'ξερα ότι θα συνέβαινε
είναι σαν τον κατακλυσμό:"Τρώγοντες και πίνοντες, γαμούντες και εκγαμίζοντες
άχρι ής ημέρας εισήλθεν" κι εγώ,συνήθισα να μπαίνω στο όχημα,
με δέκα παπάκια στο καλάθι-δώρο της ρινόλαλης Κούλας
της επονομαζομένης Γκούλας, κάθε χρόνο.
Μια φορά δεν είχε να μου δώσει "ντεν βάλαμι κλώσα Γκιαννάκου"
κι η ωτομοτρίς ξεστράτισε,
τί να την κάνεις τη ζωή χωρίς παπάκια,
αν κι εδώ σχεδιάζω πολιτείες με χρυσόψαρα στα σύννεφα,
αδειάζω τον πόνο μου στα μαλλιά σας,μόνο που κάποτε διερωτώμαι
"πώς να τελείωσε η ραδιοφωνική σειρά, η Γκούλα σε ποιο άστρο να κάθεται
"ώσπερ επί κοπρίας καθηλωμένη",πίνοντας το σκορδάρι
και κρένοντας τα ζώα-τόσο βλακώδεις κι οι κορώνες των επικηδείων.