ΑΠ' ΤΟΥΣ ΛΑΙΜΟΥΣ ΤΩΝ ΑΗΔΟΝΙΩΝ ΚΑΤΑΡΕΣ

Δεν περπατήθηκαν-πιστεύω- όλοι οι δρόμοι.

Αίφνης, δεν εκτέθηκε σε προθήκες super market
Ο Μέγας Κανών, του Αγίου Ανδρέου
Του Κρητός.
Και δεν τινάχθηκαν,
Απ' τους λαιμούς των αηδονιών, κατάρες.
Τα ιστιοφόρα δεν ποντίζουν,γι άγκυρες, ποιήματα
Κι ο Μίσκιν θα' έχει φυτρωμένο πάντοτε,
Μες την καρδιά του, ένα κρίνο.

Απ'τις ρωγμές μου, διακρίνεται το Αιώνιο:
Βουβός, ρήτορας καιρός, κάτω απ'τις καμπάνες,
Η κουβέρτα της θάλασσας να φανερώνει
Τα λυπημένα βλέμματα όσων αναχώρησαν
Μαζί με τ'όνομά τους.

Πάντως δεν ειπώθηκαν όλα.Κι αν αυτό συνέβη,
Υπάρχουν οι καθρέφτες με τα αλλότρια είδωλα
Και κυματίζει, σα σημαία, ένα παλιό μου τραγούδι:
"Στο πουθενά και το ποτέ ανάμεσα
Υπάρχει ένας καιρός
Για να ξεχνάς τη λήθη".