Η ΝΕΟΤΗΤΑ ΜΟΥ
Νύχτα, στον έρημο σταθμό, με τα λαμπιόνια των τρένων
Ν'απομακρύνονται,
Συνάντησα,αναπάντεχα,τη νεότητά μου.
Φορούσε ροζ γυαλιά-από αυτά, κυρίως,
Την αναγνώρισα
Κι από μια ρητορική πανηγυριώτη εμποράκου.
Την ένιωσα να λυπάται για την κατάντια μου.Δεν το φανέρωσε.
Κέρασα μια πορτοκαλάδα και θυμηθήκαμε τα παλιά.
Υπήρξεν άκρως διακριτική,μιλούσε με παύσεις
Και τη γνωστή μου μουσική-τόνιζε ιδιαίτερα το ρο.
Έψαχνε, σχεδόν εναγώνια (το κατάλαβα εξαρχής),
Για κάποιο τζουκ μποξ.Δεν υπήρχε.
Όταν έφτασε το τρένο μου,κάπως αφηρημένη,
Ανέβηκε το πρώτο σκαλί.Τη σταμάτησε ο ελεγκτής:
"Μα δεν έχετε εισιτήριο,ο κύριος συνεχίζει".