ΕΝΑ ΑΛΟΓΟ ΠΟΥ ΕΜΑΘΕ ΝΑ ΝΟΣΤΑΛΓΕΙ
Δεν πρέπει να είναι κι άσχημα εκεί,
Μέσα στους γαλαξίες και τους νυχτερινούς κήπους
Που με τις αποσκευές τους
(Νυχτοπεταλούδες κι όνειρα παιδικά)
Ανελήφθησαν.

Κάθε πρωί,των χερουβείμ τα πτίλα πέφτουν
Αργά και τελετουργικά,
Όπως περνάει μια μπάντα
Με το δεξί χέρι του μαέστρου να τινάζει
Τις νότες, σα να σπέρνει μεγάλες στιγμές,
Αμετάκλητες αποφάσεις
Ή ένας άνεμος στροβιλίζεται
Γύρω από ένα άλογο που έμαθε να νοσταλγεί.

Δεν πρέπει να΄ναι κι άσχημα εκεί.
Η μουσική,νόμισμα-και περνάει
Από χέρι σε φτερό, από ποίημα σε παιγνίδι.