Ο ΜΑΣΤΙΧΑΣ Ή ΕΝΑ ΣΚΟΥΡΙΑΣΜΕΝΟ ΡΟΠΤΡΟ
Γράφω ποίηση επειδή
Εξακολουθούν να ψάλλουν οι άγγελοι χερουβικά,
Η γιαγιά δε σταμάτησε ν'ακουμπάει την ψυχή της
Στην κάφτρα του καντηλιού,
Το λυπημένο βλέμμα των παιδιών πετάει μενεξέδες.

Γράφω ποίηση όσο τα συντριβάνια αναβρύζουν
Τις μεσημβρινές φωνές αρχαίων πλανοδίων.

Λέτε να βλαστήσει ο μαστιχάς ή ένα σκουριασμένο ρόπτρο;

Εγώ πάντως θα προσπαθώ.

Εκτός κι αν βρεθώ,αιφνίδια, σ' άλλο πλανήτη,
Φορώντας μιαν εξαίσια μουσική
Κι οι φίλοι δεν θα με κοιτούν, πλέον, στα μάτια.