Οι ερέτες του πλου προς την Εκάτη,έχουν αποκοιμηθεί
Μες το ευσύνοπτο όνειρο ενός αόρατου δρυοκολάπτη
Που κουράστηκε να εισβάλλει σε ξύλινα μεσημέρια και να χτυπά
Όπως τα συγκρουόμενα αυτοκινητάκια του λούνα- παρκ
Όπως οι αγαθές μας προθέσεις, τα σκοτεινά αποτελέσματα
Τον ακούγαμε κι είχαμε την αίσθηση σύνολου του δάσους
Μόνο που δεν πιστεύαμε ότι ως άνθος κι ως όναρ περνούν
Οι στιγμές
'Οτι χάνονται οι παντιέρες και τα ποντοπόρα των επαναστάσεων
Ξοδέψαμε μια ζωή για να νιώσουμε ότι
Πάντοτε οι κωπηλάτες θα κουράζονται
Και θα διπλώνουν το τραγούδι τους για μαξιλάρι
Το σημαντικό είναι πως πάντοτε θα γίνονται ταξίδια και επίσης πως θάχουμε για μαξιλάρι τραγούδια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓράφε Γιάννη! Τώρα -περισσότερο παρά ποτέ- είναι ο καιρός των ποιητών....