ΟΣΟ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙΣ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ
Κι η γειτονιά ένα παλίμψηστο,οι πολυκατοικίες
μυρίζουν την κράμβη των παλιών μπαξέδων,
τη σωρό του Φιλάρετου
ακολουθεί ό,τι απέμεινε απ' το συρφετό  (ψάρευε
στα μπλόκια λαυράκια και χέλια στη Μπουρμπουλήθρα) ένα
μαύρο γατάκι, προφανώς ως εκπρόσωπος-
μόνο το γκρεμισμένο εργοστάσιο του Τζήμα απέμεινε, παλιά
άκουγες τους αργαλειούς και τις εργάτριες να συννενοούνται
με παρατεταμένα "ουυυυυυ", ανθισμένα μπουκετάκια αχλαδιάς
έπλεαν στο τέναγος του περιβόλου,
το μπουκωμένο με κοασμούς-
"ουυυυυ"
και μαζεύαμε απ'τους θάμνους τα ποκάρια κι η γιαγιά έγνεθε το μαλλί
κι η μάνα το'πλεκε, ζακετάκι, διχρωμία, ασπροπράσινο,
σπανακόρυζο το λέγαμε,"φυσάει βοριάς, φόρα το σπανακόρυζο"
κι αρνιόσουν γιατί ντρεπόσουν να πεταχτείς στη γειτόνισσα με το
σκεπασμένο πιάτο.
Κι η γειτονιά ένα φαγιούμ
με μάτια που μεγαλώνουν συνεχώς-
όσο να κλείσεις τα δικά σου.