ΑΙΩΝ ΠΑΙΣ ΕΣΤΙ ΠΑΙΖΩΝ, ΠΕΣΣΕΥΩΝ ...
Έτσι ζητούσαν, το χρόνο που τους απέμενε,απ' τον περιπτερά
"ένα καρκίνο,ωωωπ",
πηδούσαν απ'τη σούστα,όταν η ομίχλη γίνονταν
κασκόλ ή νηστική γατούλα-αυτό υπονοούσε ο Τόμας Στερνς-
ανάβαμε το φως, πηδούσαν πλάι στο στεγνό χαντάκι, και
αυτοκίνητα με μούρη θλιμμένου σκύλου περνούσαν
πλάι τους,
τικόφ-τικόφ,
μερίδιο έχουμε όλοι, αυτοί δήλωναν αυτόχειρες,
και
τα παιδιά ξέχασαν τα παιγνίδια τους, προχθές είδα να παίζουν τη μακρυά
γαϊδούρα χωρίς λόγια, εμείς τραγουδούσαμε "σαράντα μουλάρια καρκαντζέλια"
δεν άλλαξαν όλα, μένουν κοιμισμένα τα λούμπεν λαϊκά
στο κλειστό πλέον στούντιο
του Κρεμαστά, έξω γουργουρίζουν τα περιστέρια,ζητούσε κι αυτός
ένα Καρέλια πλακέ-
ύστερα ασχολήθηκες με τη δημοσιογραφία.