ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΟΙΗΣΗ
Αγαπώ κάποιους ποιητές
που αγνοούν καλλιέπειες και άνθη.
Κάνουν το μολύβι τους νυστέρι
κι ανοίγουν την καρδιά του ανθρώπου,
αποκαλύπτοντας δράκοντες
ή
αστραφτερούς αγγέλους.
Αγαπώ κάποιους ποιητές
που, κοιτάζοντας βαθιά εντός τους,
βλέπουν τον Καιρό της Επιλογής και της Προσφοράς.
Το ποίημα, τότε, φαίνεται ο κρυφός μαργαρίτης
που φυλάχθηκε από τα δόντια των χοίρων,
χάρη του πονεμένου.
Το ποίημα,τότε, γίνεται το έλαιον και ο οίνος.