Ο ΧΡΟΝΟΣ

ΟΙ ΘΕΡΙΝΕΣ ΜΑΣ ΝΥΧΤΕΣ
Λυσίκομη τη θυμάμαι
Μ'ένα διπλό φούλι στα χείλη
Ν'αναγγέλει το  μέγα Επερχόμενο:
Τη θερινή νύχτα, με τους γαλαξίες
Και τις μεθυσμένες νυχτερίδες
Άναβαν τότε- φρυκτωρίες-
Στους γύρω λόφους οι αστερισμοί
Ο Δεδούσης ξετύλιγε την Άρκτο
Εγώ κρατούσα την ουρά
Με τον Πολικό ανάμεσα στα φρύδια
Και το κάθε, στο Σύμπαν, παιδί
Αναλάβαινε το ρόλο του
Μόνο ένα μικρό
Μικρό και πικραμμένο
Στέκονταν κυρτωμένο στη γωνιά
Μιλούσε με το Χρόνο, τον κρυμμένο
Στο λαιμό της σκουριασμένης τουλούμπας
Στους ίσκιους των φυλλωμάτων
Που έπαιζαν στις ακιδωτές μάνδρες
Ποτέ δε μας μετέφερε τι του'λεγε
Όταν το καταλάβαμε ήταν αργά