Φύλλα αεικίνητα της λεύκας, κόρες τους κίτρινες βρωμούσες
Στ’ αστικολυρικά ποτέ δεν ήσουνα καλός
Δε γνωματεύουν καν ένα «τρελός»
Στ’ άστρα της νύχτας αν μιλούσες
Βρέχεσαι από σταγόνες του αναβρυτήριου
Μιλάς με πικροδάφνες με πουλιά με τη Μαρία
Στα μάτια σου ανθίζει η καρτερία
Με τη σπουδή του «κατακόρυφου εμβατήριου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου