ΝΑ ΜΕ ΘΥΜΑΤΑΙ
"Eλάτε", κραυγάζει ο χρόνος , "υπάρχει κι άλλο λαγούμι",
δεν είναι σίγουρο ότι τελειώνει η παιδική μας ηλικία
στο χαμόγελο του Τάκη του "μπούλια" ή "παναγίτσα",
του παχύσαρκου επιληπτικού που γέμιζε το σακάκι του
με εικονίτσες όλων των αγίων και με πώματα ΕΨΑ και Ταμ-ταμ.
Μπορεί το τέλος να'ναι εκείνη η απώλεια
του κεντήματος της θείας Ολυμπιάδος,
στην οδό Γάτσου
συμπεριλαμβανομένης και της αερογέφυρας
όπου υπάρχει μπάρα,πλάτους τριών εκατοστών, για ποδήλατα.
Μπορεί να κράτησε κι άλλο- πρώτη φορά
έβλεπα βραχιόλι στον αστράγαλο,
χτυπούσαν οι καμπάνες στον Άγιο Νικόλαο Πευκακίων-
ή να κρατάει ακόμη.
"Ελάτε", κραυγάζει ο καιρός .Ο Καίσαρ υπήρξεν εμπρόθεσμος,
πνίγηκε πίσω απ' τα παλιά ψαράδικα και τον ακολούθησε
ύστερα από δυο χρόνια,στο ίδιο σημείο,ο πατέρας του,
ψάρευε,είπαν, να τον θυμάται.
Μοιάζει με του λαγού τη φωλιά, η τέταρτη διάσταση.
Μπορεί από δεκάδες σημεία να ξεπροβάλει
μια αρχή ή ένα τέλος
- κι ο παππούς
μού χάρισε μια φωτογραφία,
εικονίζεται με τους επισήμους του χωριού:
8η Δεκεμβρίου 1966 (μέρα του ναυαγίου της Φαλκονέρας),
αφιερώνει:
"Στον αγαπημένο μου εγγονό,να με θυμάται".