ΚΑΙ ΒΛΕΠΩ ΣΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΡΝΕ
Καμιά φορά,περνάω από το γκρεμισμένο χάνι του Τανάγια,
στα Παλαιά Μαγαζεία,
κι, εκτός από την επιγραφή "επιστρέφω αμέσως",που βλέπω
πενήντα χρόνια κρεμασμένη, στη φαγωμένη απ'το σαράκι πόρτα,
οσμίζομαι φασόλια ή κεφτέδες-
ακούω χρεμετίσματα αλόγων.
Και μέσα στα ερείπια βλέπω το Σταύρο Τορνέ.
"Εδώ γυρίσαμε" μου εξηγεί "την αρχική σεκάνς του "Μπαλαμός",
το κούρεμα ενός κανίς, με ψαλίδια για πρόβατα".
Κι ο Βαγγέλης ο Τσίγκρας,από δω έβαζε τον "αυτόματο πιλότο"
και ξάπλωνε στο κάρο, το άλογο τον πήγαινε μονάχο του στο Ριζόμυλο.
Θα περιμένω την επιστροφή του Τανάγια,να γυρίσει την ταμπέλα
και να μου πει τί, επιτέλους, μαγείρευε, όταν περνούσα
απ' το μάθημα,χαρούμενος που γύριζα
στο σπίτι, κι ο πατέρας θα με σήκωνε ψηλά,
θα μου'λεγε ιστορίες για τον πόλεμο και τη μανιά την Κολοβίνα
πώς σήκωσε στο σινεμά το μπαστούνι και φώναξε στον άκαρδο:
"Πάρτο ρε το κορίτσι, μη σου το φέρω στο κεφάλι".Κι ο ήρωας
του χαλιμά (έτσι έλεγε τον κινηματογράφο),άκουσε τη φιλική της συμβουλή.

Για να είμαι ειλικρινής,κάτι άλλο είπε ότι θα του'κανε τον πατέρα-
αλλά δε γράφονται όλα.