ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΚΟΤΣΟΣ
Η Ανδριάνα που γνωρίσατε στα διηγήματά μου,
ο κωφάλαλος σφάχτης τραβεστί,γαλότσες μαύρο φουστάνι
-λόγω ισοβίου πένθους για της μαμάς το θάνατο-
φαλάκρα στο μισό κεφάλι, στο βάθος κότσος,
έρχεται ακόμη όταν βρέξει κι οι νοικοκυρές ανοίξουν τα παράθυρα
και γεμίζουν τα δωμάτια απ' την οσμή των χρυσανθέμων,
ακουμπάει στον τοίχο κάτω απ'τη μαρκίζα
και "απαπαχμ"΄και "σεπμχ", περιγράφει, πώς είναι εκεί,
χωρίς μοσχάρια κάτω απ'το μαχαίρι και συκωταριά στο λαιμό,
χωρίς τα πιτσιρίκια να ακολουθούν φωνάζοντας ρυθμικά
τ'όνομά της,έρχεται και χαμογελαστά
διορθώνει τις σταυροβελονιές
που,αντί για μαργαρίτες,βγάζουν τρακτέρ στο κέντημα,
κι όταν νιώθει ότι κούρασε,κάνει μια μικρή υπόκλιση
κι αρχίζει ν' ανεβαίνει αργά αλλά σταθερά κι ανελέητα,
προς τα σύννεφα
που αρχίζουν και χρυσίζουν.