ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΒΑΡΑΙΝΑΝ
Όταν ξαναδιαβάζω τα ποιήματά μου, θυμάμαι τον Τ.Σ.Έλιοτ:
Εμπιστεύθηκε την "Έρημη Χώρα" στον Έζρα Πάουντ
κι ο τελευταίος του πέταξε τα μισά.
Τα υπόλοιπα βάραιναν.
Κάποτε, πρέπει να δούμε την ποίηση σαν πτίλο του Ταρκόφσκι
θεϊκό δώρο, βαμμένο στον Ουρανό
έρμα που,αν το πετάξεις,αποκτάς το βάρος ενός αγγέλου
αν το κρατήσεις, σε χαρακτηρίζει ο του ηλιάνθου τροπισμός.
Η λέξη σου παραχωρεί το φωτοστέφανό της
κι,ω μικροί κορυδαλλοί,τρυπώνετε από χίλιες μεριές στο σπίτι,
ξυπνάτε τους πεθαμένους μας, όπως μια κλωστή κινεί νευρόσπαστα,
καλησπερίζετε κι αποχαιρετάτε με νεύματα αδιόρατα
όπως το βάδισμα στην προκυμαία που ξεκλειδώνει απαλά
τις προθέσεις του καιρού-
τίποτε δε βαραίνει περισσότερο απ' το δικό μας βλέμμα.