ΨΙΧΙΟΓΕΓΟΝΟΤΑ
Κατέγραψα κειδά ένα στιγμιότυπο,
μπονζάι διήγημα,
τριακόσιες και μία λέξεις-
σα το κομπινεζόν της Μέριλιν.
Τον ζωγράφισα αυτόχειρα,στα αβαθή,μπλε κοστούμι
-γιατί η ποίηση να μη τσιμπολογάει τα ψιχιογεγονότα;-
για τα μάτια μιας τραγουδίστριας.
Το πήρε είδηση,έπεσε στα γόνατα,έκλαιγε
γιατί τον χαρακτήριζα
ποντικομούρη.
Αυτό τον πείραξε.
Όταν τον ξανάδα μετά από δέκα χρόνια,
πριν με καλημερίσει,
μου λέει τραγικά-"θα φύγω για κει",έδειχνε ψηλά.
Κι άκουσα ένα θόρυβο, σα να 'χυνες νερό με τον κουβά,
δυο φτερά ξεδιπλώθηκαν στους ώμους,άρχισε ν'ανεβαίνει.
Ίσως να μην έγιναν έτσι ακριβώς τα πράγματα,
πάντως είπε "θα το κάνω" και το'κανε.
Τώρα
τί να πω,
τάχα είμαι ο παίκτης νευρόσπαστου
ή να δεχτώ
τον αφορισμό του Ουάιλντ
ότι η ζωή αντιγράφει την Τέχνη;