ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΑΜΑΤOYME
Κάποτε σταματούμε να γράφουμε
Η ποίηση,σκεφτόμαστε,δε μας πρόφερε και πολλά
Στην πραγματικότητα, βέβαια, εμείς δεν προσφέραμε
Σ' αυτό που είδαμε σα γυάλινο πύργο που μας περιέχει
Και στους απέξω-όσους μελετούμε
Ως εμβριθείς λεπιδοπτερολόγοι
Η ποίηση είναι το ιαματικό λαδάκι
Απ' το άσβηστο καντήλι της γιαγιάς
Κι όχι η ανάπτυξη στίλβοντος ποδηλάτου
Στο ποίημα γρανάζια δε γυρίζουνε τροχούς
Ένας ξυπόλητος Χριστός μονάχα περπατάει
Και ευλογεί
Ακόμη κι εμάς
Τους θλιμμένους ναρκίσσους
Κάποτε σταματούμε να γράφουμε
Η ποίηση,σκεφτόμαστε,δε μας πρόφερε και πολλά
Στην πραγματικότητα, βέβαια, εμείς δεν προσφέραμε
Σ' αυτό που είδαμε σα γυάλινο πύργο που μας περιέχει
Και στους απέξω-όσους μελετούμε
Ως εμβριθείς λεπιδοπτερολόγοι
Η ποίηση είναι το ιαματικό λαδάκι
Απ' το άσβηστο καντήλι της γιαγιάς
Κι όχι η ανάπτυξη στίλβοντος ποδηλάτου
Στο ποίημα γρανάζια δε γυρίζουνε τροχούς
Ένας ξυπόλητος Χριστός μονάχα περπατάει
Και ευλογεί
Ακόμη κι εμάς
Τους θλιμμένους ναρκίσσους
πολύ όμορφο...
ΑπάντησηΔιαγραφήκάποτε.. ελπίζω να ξαναρχίσετε να γράφετε...