Οι νύχτες μας ήσαν διάτρητες από πυγολαμπίδες και δάκρυα,άστρα και κάφτρες που έδειχναν το μισό των προσώπων.Η μάνα, συνήθως, γύριζε πίσω να πάρει ένα ελαφρύ πουλόβερ.Δεν της αρκούσε η μυρουδιά του βαμβακιού που μεγάλωνε, για θαλπωρή. Είχε καιρό, ώσπου να κατέβει η Παναγιά, με το φαναράκι της στο πηγάδι,να παίξει μ’ εμάς τα παιδιά, το «Γύρω-γύρω όλοι στη μέση ο Μανώλης».Αγνοούσαμε και τη σημαντική του παιγνιδιού:Ποιος να μας έλεγε, τότε, ότι "Εμμανουήλ" σημαίνει «Μεθ’ ημών ο Θεός»;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου