Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΙ Ο ΚΟΜΗΤΗΣ

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΙ Ο ΚΟΜΗΤΗΣ

Τελευταία το συνηθίζω: Μόλις
Βραδιάσει.
Κλείνομαι στο δωμάτιό μου.
Φυσώ το λυχνάρι των παθών μου
Και ταξιδεύω.

Κάποτε ήρεμα φτάνω ώς το πρώτο διπλωμένο ενύπνιο
Που διασχίζουν λευκοί  ναυτίλοι
Κι άλλοτε ως την καιομένη του Αββά Ισαάκ καρδιά.

Μερικές φορές ο θαλαμίσκος τραντάζεται. Ξαφνιασμένος
Κοιτώ από το παράθυρο-
Έχει μπλεχτεί στην ουρά ενός κομήτη.
"Πέρασε ο πατέρας απο δώ" φωνάζω χαρούμενος
"Πώς δεν άκουσα το πόδι του να τρίζει...".